Prolog.

Czemu będąc dziećmi tak bardzo pragniemy dorosnąć? Czemu marzymy o tym alby być pełnoletnim, wyobrażamy swój przyszły zawód, rodzinę. Czemu nie możemy po prostu cieszyć się tą dziecięcą niewinnością, niczym nie zachwianym spokojem i czystą radością życia? Będąc dziećmi nie znamy poważnych problemów towarzyszących nam w dorosłym życiu , podatki , praca czy rozterki miłosne kompletnie nas nie obchodzą. Ważne jest aby móc pobawić się nowymi zabawkami z koleżanką z piaskownicy czy obejrzeć bajki w towarzystwie rodziców. Więc dlaczego doceniamy tą beztroskę dopiero gdy przyjdzie nam się zmierzyć z prawdziwymi problemami?

Alicja nigdy nie sądziła, że jej życie mogłoby potoczyć się w taki a nie inny sposób. Owszem wiele w życiu przeszła, śmierć matki, ciągła nieobecność ojca czy kilkukrotne zawody miłosne, jednak przeprowadzka do stolicy Anglii miała odmienić wszystko na lepsze. Chciała się odciąć od przeszłości, rozpocząć nowe, lepsze życie. Miała u boku swojego najlepszego przyjaciela który był równocześnie miłością jej życia. Człowiekiem z którym planowała spędzić resztę swojego życia, właśnie tu, w Londynie. Pierścionek zaręczynowy pobłyskiwał na jej palcu, czuła się szczęśliwa.

Życie nieraz uświadczyło ją w przekonaniu, że im wyżej wzlecisz tym bardziej będzie bolał upadek. Bała się cieszyć, bo wiedziała, że w każdej chwili może wydarzyć się coś co w sekundę zniszczy wszystko na co tak długo pracowała. Nie myliła się, tak było i tym razem.

Z dnia na dzień jej życie z cudownej bajki przemieniło się w tandetny melodramat rodem z brazylijskich seriali. Jednego dnia wraz z przyjaciółkami przeglądała suknie ślubne w poszukiwaniu tej idealnej, by następnego dnia budząc się zastać spakowane torby stojące w przedpokoju.

- Wyjeżdżasz gdzieś? – cudem przeszło jej przez gardło. Nie musiała zadawać tego pytania, dobrze znała odpowiedź.

- Odchodzę Ali, przepraszam, tak będzie lepiej – szepnął schylając się aby podnieść torby.

- Zamierzasz tak po prostu się spakować i wyjść? Bez słowa wyjaśnienia?  Po czterech latach związku? Po kilkunastu latach przyjaźni? Od tak odchodzisz? – poczuła napływające do oczu łzy – Masz inną prawda? – wydusiła z trudem. Nie potrafiła już powstrzymać łez. Po jej policzkach polały się słone strumienie.

- Nie, nie mam innej – mruknął przecierając twarz dłońmi.

- Więc o co chodzi?! – Podniosła głos. Przestała panować nad swoimi emocjami, miała ochote usiąść na podłodze i rozpłakać się, niczym małe dziecko, mając nadzieje, ze to rozwiąże wszystkie problemy – Tomek do cholery spójrz na mnie – szarpnęła go za ramie zmuszając aby podniósł wzrok. Spojrzała mu w oczy, jednak niewiele potrafiła z nich wyczytać. Nie było w nich dawnej radości, ciepła i co najważniejsze – uczucia. Patrzyły na nią zupełnie obce oczy, pozbawione jakichkolwiek emocji.

- To mężczyzna – szepnął ledwie słyszalnie ponownie spuszczając wzrok.  Poczuła jakby całe jej ciało zostało sparaliżowane. Nie potrafiła wykonać najmniejszego ruchu, nabrać powietrza. Tępo patrzyła na twarz Tomka, mężczyzny którego kochała, któremu bezgranicznie ufała. Przecież była z nim szcześliwsza niż kiedykolwiek wcześniej. Wypowiedziane przez nigo słowa niczym echo wciąż brzmiały w jej głowie.

- Powiedz, że się przesłyszałam – słowa ledwie przechodziły jej przez gardło. Dławiła się napływającymi z oczu łzami.

- Nie przesłyszałaś się Ali, jestem gejem.

- Jak długo? – wydusiła z siebie. Czuła jak traci panowanie nad swoim ciałem, powoli osunęła się po ścianie siadając bezwładnie na podłodze.

- Rok – w dalszym ciągu nie potrafił na nią spojrzeć. Widział jak wielki ból jej sprawia swoimi słowami. Nie chciał tego. Jakby nie było zależało mu na niej, na jej szczęściu. Kątem oka zauważył jak podnosi swoje zapłakane spojrzenie. Ból rozrywał go od środka. Zawsze była tą silną, zrównoważoną emocjonalnie, nie okazywała słabości, a teraz…teraz była w kompletnej rozsypce. I to przez niego.

- Okłamywałeś mnie przez cały rok?  Zachowywałeś się jakby nigdy nic w międzyczasie zdradzając mnie z jakimś facetem? Co ty sobie kurwa myślałeś? – Głos jej się łamał, kolejne słone krople spływały po policzkach.

- Nie chciałem żeby tak wyszło, uwierz mi. Nie byłem pewien tego uczucia, myślałem, że to minie, ale nie minęło… Musiałem ci powiedzieć, nie potrafię cię dłużej okłamywać.

- Łaskawy ty – rzuciła chowając twarz w dłoniach. Podciągnęła nogi pod brodę starając się odgrodzić od całej tej chorej sytuacji – Kto to jest?

- John – mruknął ledwie słyszalnie.

- Wynoś się stąd – zdołała z siebie wydusić – Brzydzę się tobą, wynoś się.

- Ala – klęknął przy niej kładąc jej rękę na ramieniu. Od razu ją zrzuciła.

- Nie dotykaj mnie! Nienawidzę cie! – czuła narastającą w niej agresje – Zmarnowałam z tobą cztery lata, po co było to gadanie, że nie jesteś taki jak inni, że nie potrafił byś skrzywdzić osoby którą kochasz?! Jesteś takim samym hujem jak inni – krzyczała mu w twarz – Udajesz że mnie kochasz żeby potem zdradzać mnie z moim PRZYJACIELEM?! – zaakcentowała ostatnie słowo czując jak ponownie opada z sił.

- Kochałem Cię, naprawdę cholernie cie kochałem.

- Wynoś się – na nowo ukryła twarz w dłoniach. Słyszała jak podnosi torby, słyszała dźwięk kluczy rzucanych na szafkę, słyszała dźwięk zamykających się drzwi. Nie potrafiła się ruszyć, podnieść wzroku. Siedziała tak skulona, tracąc rachubę czasu. W końcu po kilkunastu minutach, godzinie, a może nawet kilku podtrzymując się ściany podniosła się rozglądając się po mieszkaniu. Wszystko tak bardzo przypominało jej o nim.  Kanapa która razem wybierali, kwiaty które dał jej zaledwie dwa dni temu, ich wspólne zdjęcia. To wszystko przypominało jej o okresie kiedy jej życie zdawało się być idealne. Kilka wypowiedzianych przez Tomka zdań sprawiło, że z jej idealnego świata nie pozostało nic, poza wspomnieniami.  Nieco niezdarnie, ale ściągnęła z palca pierścionek który miał gwarantować jej długie i szczęśliwe życie u boku, jak jej się jeszcze do niedawna zdawało, miłości swojego życia i rzuciła nim w kąt.  Ponownie poczuła jak traci panowanie nad ciałem, upadła na ziemie niczym szmaciana lalka, długo jeszcze nie mogąc powstrzymać napływających łez. Oddałaby wszystko aby w tej chwili móc przestać czuć cokolwiek.

-----
Zaczynamy...